..........................................
امام علی النقی (ع) می فرمایند :
اِذَا کَانَ زَمانُ العَدلِ فیهِ أَغلَبَ مِنَ الجَورِ فَحَرامٌ أَن یَظُنَّ بِاَحَدٍ سُوءً حَتّی یَعلَمَ ذالِکَ مِنهُ و اِذَا کَانَ زَمانُ الجَورِ أَغلَبَ فیهِ مِنَ العَدلِ فَلَیسَ لِأَحَدٍ أَن یَظُنَّ بِاَحَدٍ خَیراً ما لَم یَعلَم ذالِکَ منهُ
هرگاه در جامعه، رعایت عدالت بیشتر از جور و ستم باشد؛ بد گمانی به مردم حرام است، مگر آن که از راه یقین محرز باشد؛ و، امّا اگر در برههای از زمان، ظلم و جور بر عدالت غلبه پیدا کند، خوش گمانی به همگان شایسته نیست جز آنجا که آدمی به نیک بودن شخصی علم و یقین دارد. (مستدرک الوسائل، ج. ۹ ص. ۱۴۶)
براستی آیا با نصب العین قرار دادن این حدیث نیاز به این واقعیت احساس نمی شود که در باورو اعتقاد خودمان نسبت به آنانی که مدعی زهد و تقوا می باشند و خود را دارای ماموریت و تعهد به رسالت انبیای الاهی می خوانند (مطابقت دادن آن ادعا با شرایط فعلی جامعه که در آن رنگی از عدالت باقی نمانده است )تاملی داشته و با تحقیق در خصوص زندگی شخصی آنان به این نکته برسیم که نکند آنان مصداق این مصرع معروف از حافظ باشند که
....
چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند
