سطرهای بالا بخشی از نوشته آقای اسدی ( از نویسندگان و فعالان مطبوعات شهرمان ابهر ) است ،

موردی که پس از خواندن این نوشته مرا متاثر و ناراحت کرد ، نه نگاه تقدیر آمیز یک نویسنده محلی از یک اتفاق فرهنگی هنری در سطح شهرستان بود ؛

نکته آزار دهنده این نوشتار این جاست که : نگاه سطحی یا جانبدارانه اهل مطبوعات به رخدادهایی که در شهرستانهای کوچک اتفاق می افتند و تقریبا تمامی مخاطبان مطبوعات از چند و چون این اتفاقات آگاهند موجب بی اعتمادی مخاطبان نسبت به فعالیت های اهل مطبوعات میشود.

فعالیت های هنری آقای محمدی والا ( و همچنین کیفیت این فعالیت ها ) در ابهر بر اهالی نغمه و بسیاری از دوست  داران هنر پوشیده نیست
، ولی قضاوت در مورد  اینکه آیا این مدح نامه در خور فعالیت ایشان بوده یا خیر را باید به مخاطبان رمز آگاهی بسپاریم که همواره همراهمان بوده اند

نکته آزار دهنده تر این مطلب استفاده از پیشوند "استاد" در خطاب کردن آقای محمدی والاست

پیشوندی که شاید از سر هیجان زدگی و یا ارادت خاطر نویسنده به آقای محمدی والا  نسبت داده شده است ، و شک نداریم این پیشوند که روزگاری برای بزرگانی چون استاد ابوالحسن صبا ، استاد علی  نقی وزیری و ... استفاده میشد؛( با تمام احترامی که برای آقای محمدی والا قائلیم ) امروز درخور و شایسته ، برای استفاده در کنار نام ایشان نیست ( هرچند خود آقای والا نیز در این قضیه بی تقصیرند و بحث ما در مورد نوشته آقای اسدی است )

واژه استاد در هنر موسیقی ( و در تمامی هنرها و حتی جامعه دانشگاهی) چنان جایگاه و منزلت بالایی دارد که (( اگر میدانستیم واژه استاد برای آنکه استاد نیست ، چه مسئولیت سنگینی در جامعه ایجاد میکند ،از خود میپرسیدیم چرا بزرگان قوم در بسیاری از مواقع از این واژه پرهیز میکردند؟)) **

در اینجا ذکر خاطره ای را خالی از لطف نمیبینم ؛ چهارده ساله بودم که به همراه یکی از دوستانم برای آشنایی با آقای اعتمادی ( نوازنده ویلون و ملودی ساز شهرمان ) افتخار حضور در کلاس ایشان را پیدا کردم. جلسه تدریس ردیف بود و ایشان ماهور می نواختند ، برای اینکه در کلاس غریبی نکنم گوشه ای نواختند و از من پرسیدند : (( فهمیدی چی بود ؟ و بنده در نهایت شک و دودلی پاسخ دادم : زنگوله بود استاد ؟)) ***

آقای اعتمادی با شنیدن واژه استاد ،کلاس ردیف را تعطیل کردند و در مورد واژه استاد سه ربع ساعت برای کسانی که در کلاس آخر شب حضور داشتند صحبت کردند و در کمال تواضع و فروتنی خواستند دیگر از این پیشوند برای خطاب کردن ایشان استفاده نکنیم.( روحشان شاد و یادشان گرامی).

* : http://samr.blogfa.com/post-864.aspx

** : هنر موسیقی (سال سیزدهم - شماره 110 - شهریور89) سرمقاله - صفحه 2 (مهدی ستایشگر )

*** : هرچند آن گوشه زنگوله نبود و بنده بعدها متوجه شدم گوشه چهار پاره بوده

آبان ماه 1391 - حمید عابدینی - ابهر

نویسنده: حسن اسدی

یکشنبه 7 آبان1391 ساعت: 12:33

در رابطه با قبول اشتباه خدمت شما بزرگوار عرضه بدارم که اساسا معتقدبه جایز الخطا بودن انسان می باشم و چون زیاد حرف می زنم و زیادمی نویسماعتقادم به این است که میزان خطا و اشتباه من بیش از کسانی خواهد بود که نه چشمی برای دیدن،نه گوشی برای شنیدن و نه زبانی برای فریاد کشیدن دارند وازاین روست که همیشه آماده ام که اگر کسی مرا متوجه اشتباهم بکند با جان ودل در مسیر رفع آن از اعمالم و برطرف نمودن آثار آن از جامعه و افراد مستقردر آن برآیم اما در این مورد خاص متوجه نشدم که چه اشتباهی کرده ام زیرا که اگر آنچه را که من گفته ام با آداب عرفی جامعه مطابقت دهیم می توان آن را مصداق به جا آوردن رسم ادب دانست و یا اگربخواهیم آن را با معیار ها وارزش های اجتماعی مورد ارزیابی قرار دهیم باید با باز گشت به تعریف ارائه شده از سوی استاددهخدا بگویم که کدام یک از ویژگی های جناب محمدی والا با اندازه های مورداشاره در تعریف ارائه شده هماهنگی ندارد تا بر مبنای شدت اشتباهی که صورت گرفته و آثار مخربی که بر جای گذارده از آنان که مخاطب من بوده اندمعذرت بخواهم 
ولی باز ازباب شنیدن ادب است وعمل نمودن به آنچه که حق باشد معرفت من آماده ام تا به استناد بیان گژی های موجود در بیان و برداشتم که مورد موافقت عقل باشد موردی از تمام خوانندگان مطلبم عذر بخواهم واز این رو منتظرم که فرمایشات تکمیلی شما را بخوانم و در صورت موافقت با قراین عقلی بدان عمل نمایم و بعد ها پایبندبه آن باشم

حمید عابدینی

با درود

احساس میکنم ذکر چند نکته که پیوست همین مطلب بگذاریم لازم و ضروری است

1.بنده این نوشته را در کمال احترامی که برای آقای اسدی و قلمشان قائلم نوشتم و دیدگاه شخصی ام را که آنرا بسیار نزدیک به دیدگاه اهل نغمه در جای جای این مملکت میدانم علنی کردم ، بخاطر همین گمان میکنم احسان آقامحمدی عزیز باید کمی با تومانینه و نرمتر مینوشت.
اصولا آن چیزی که ما با آن مخالفت میکنیم از کوره در رفتن ها و نپرداختن به مذاکره و مباحثه است که عموما باعث کشیده شدن بحث ها به بیراهه میشود

2.ما هرچقدر هم که به فضای آزاد رسانه ای علاقمند باشیم ، نباید این آزادی را به معنای شکستن حرمت ها تلقی کنیم ، ما در جامعه ای زندگی میکنیم که احترامات و ارزش های انسانی در آن از جایگاه والایی برخوردار است و باز هم به نظر شخصی بنده اگر قرار است رسانه ای ارزشهای جامعه و احترامات را از بین ببرد نبودش بهتر از بودنش خواهد بود.

وب سایت    

نویسنده: حمید عابدینی

دوشنبه 8 آبان1391 ساعت: 18:29

با شناختی که من و ما از آقای اسدی داریم ، ایشان بسیار به جنبه های حرفه ای فعالیت در مطبوعات پایبندند. اینکه بخشی از نظر ایشان حذف شده نمیدانم برای چیست؟!
پیگیری هم کردم گویا دوستان حذف کرده اند
اگر مربوط به نوشته من میشد دوست دارم ایشان دوباره وقت بگذارند و بنده هم مسلما جواب خواهم داد
حالا یا از جایگاه خواهان یا از جایگاه خوانده

وب سایت    

نویسنده: حمید عابدینی

دوشنبه 8 آبان1391 ساعت: 18:31

بازهم با همه توضیحات و تفاسیر و بعد از خواندن نظرات دوستان، روی سخن خودم پایبندم که استفاده از پیشوند استاد در کنار نام آقای محمدی والا ترکیب ناهمگونی است!

وب سایت    

نویسنده: رزمجویی

دوشنبه 8 آبان1391 ساعت: 18:58

استاد خطاب کردن هنرمندان موسيقي، از بي ضابطگي رنج مي برد. گاهي اوقات بحثهاي فرسايشي و بي نتيجه در مي گيرد. دوست عزيزي بدرستي پرسيده بود که آيا ملاک ما در استاد گفتن به کسي فقط بر اساس علاقه شخصي است يا ملاک و معياري در کار است؟ در اينجا بايدمنظور خود را از جايگاه اجتماعي استادي در هنر مشخص کنيم. آيا منظور شبيه همان استادان بنا، نقاش... است که به فرموده استاد دوامي همان اوستا * است، يا نه منظور واژه اي منحصر بفردتر وتـخصصي تر است؟ اگر شق اول را در نظر بگيريم، جايي برای مناقشه باقي نمي ماند. پس سعي مي شود ضوابطي که به نظر نگارنده لااقل مي تواند شرط لازم (و نه الزاما کافي) براي تعريف واژه استادي به معناي علمي آن باشد، بيان گردد. پيشاپيش ذکر اين نکته لازم است که اين ضوابط مي تواند مورد اجماع قرار نگيرد. پس جا براي بحث و گفتگو تا رسيدن به نظري فراگير همچنان باز است.

پ.ن 
* : بيست و دوم دي ماه هزار و سيصد و هفتاد، کلک، شماره يك

در کنار استاد دوامي، خاطرات محمد رضا شجريان

نویسنده: رزمجویی

دوشنبه 8 آبان1391 ساعت: 18:59

يک: به طور معمول دو ويژگي پنهان در استادي نهفته است. يکي کميابي و ديگري سن و سال. خود واژه استادي از نخبه بودن حکايت دارد و از آنجا که نخبه بودن امري نسبي است، پس اگر فرض کنيم که بيشتر هنرمندان استاد باشند، حرمت و قداست اين واژه از بين مي رود. از طرفي چون متعالي شدن امري زمان بر است، معمولا دور از ذهن خواهد بود که کسي در سنين جواني به چنين درجه اي نائل شود. هنرمند و دوست عزيزم امير حسين سام خاطره اي از مرحوم استاد عبادي ذکر مي کنند که وقتي ايشان را استاد خطاب کردند، بر آشفتند و فرمودند تا وقتي حسن کسايي زنده است، به من نگوييد استاد.

دو: اگر چه کراني براي علم و هنر متصور نيست، اما استاد بايد به اندازه کافي به اين بي نهايت نزديک شده باشد بطوري که با صرفنظر کردن از موارد جزيي، به اصطلاح کامل و پخته شده باشد.

سه: استاد بايد روحيه اي پژوهشي داشته باشد. بايد اهل تحقيق و تاليف باشد. بايد جستجوگر و نا آرام باشد. روش گذشتگان را درک کرده باشد و خود چيزي براي آيندگان به آن افزوده باشد.

چهار: اين نو آوري و افزودن چيزي به ميراث گذشتگان، بايد مورد قبول واقع شود و رهرواني داشته باشد. وگر نه، اينکه سبکي ابداع شود که نه نقطه عزيمت آن معلوم باشد و نه مقبول اهل هنر واقع شود و رهروي هم نداشته باشد، با مرگ مبدع، خود نيز مي ميرد. چنين سبکي در بقا و دوام فرهنگ و هنر، هيچ جايگاهي نخواهد داشت.

پنج: استاد بايد نقطه اتصال گذشته به آينده باشد و اين ميسر نخواهد بود مگر با تربيت شاگرد. اصلا با ذکر کلمه استاد، کلمه شاگرد هم به ذهن متبادر مي شود. پس هنرمند بدون شاگرد، استاد نمي تواند باشد. هر چند که هر شاگردي هم مقبول نظر نيست. چرا که هر شاگردي نمي تواند چراغ هنر را روشن نگه دارد. پس به زبان بهتر، براي اتصال گذشتگان و آيندگان، استاد بايد شاگرداني مبرز تربيت کند که لااقل تعدادي از آنها استادان آينده باشند.

شش: استاد بايد موثر بر جامعه باشد و نه تنها بر مخاطبين، بلکه بر هنرمندان متاخر هم تاثير گذار باشد. چنانکه در هر کوي و برزني که سازي زده شود يا آوازي خوانده شود بتوان تاثير و جاي پاي استاد را در آن يافت.

وب سایت

نویسنده: صابر

دوشنبه 8 آبان1391 ساعت: 22:20

حمید عابدینی کم و خلاصه و منطقی و مستند حرف میزنه

توضیحات اضافش تو نظرا نمیدونم برای چی بوده؟

(( اگر میدانستیم واژه استاد برای آنکه استاد نیست ، چه مسئولیت سنگینی در جامعه ایجاد میکند ،از خود میپرسیدیم چرا بزرگان قوم در بسیاری از مواقع از این واژه پرهیز میکردند؟))

تمام!

نویسنده: صابر

دوشنبه 8 آبان1391 ساعت: 22:24

با آقای اسدی آشنایی ندارم و از سوابق موسیقیشون خبر ندارم

ولی اگر بخوایم با توجه به نوشته های استاد دهخدا هم بگیم ماهر , با مهارت , صاحب مهارت , حاذق 

حاذق و با مهارت بودن آقای محمدی والا رو کی تایید میکنه؟

نوازنده ها و موسیقیدانا یا لذت شنونده؟

پس اگه اینجوری باشه امیر احدیم استاده دیگه و الی آخر

نویسنده: صابر

دوشنبه 8 آبان1391 ساعت: 22:31

اینم حیفه نگفته برم

دوست دارم از اقای اسدی بخاطر نقد پذیریشون -به درستی و غلط بودن نقدا کار ندارم- تقدیر کنم البته به نوبه ی خودم

آدم لذت میبره تو همچین فضایی با همچین آدمایی گپ بزنه

آدمایی که واسه کاراشون دلیل دارن و از کوره در نمیرن

اینجور آدما باید الگوی ما باشن 

باید یاد بگیریم از هر حرفی قهر نکنیم و مرد باشیم و جوابگو باشیم

نه مثل مسئولامون - که اونام برشی از جامعه ی ما هستن -

تو کنسرت آخر اداراه ارشاد کنسرت اقای نظمده اینا عروسی مختلط گرفتن! مسئول اداره ارشاد از کی عذر خواهی کرد به خاطر این اشتباه؟

اشتباهی که ما نوازنده هارم شرمنده میکنه

ولی کسی جوابی نداره

همشهری

چرا راجع به اتفاقات کنسرت آقای نظمده چیزی نمینویسید و آنرا نقد نمیکنید؟

---

کنسرت اجرا شده ، در حد به مناظره گذاشتن نبود

نویسنده: حسن اسدی

سه شنبه 9 آبان1391 ساعت: 10:54

دوستان عزیزم سلام
با عرض معذرت مجبورم بگویم که در موضوع تا حدودی خلط مبحث صورت گرفته و همین خلط باعث شده تا خواسته وناخواسته استاد محمدی والا(خودشان با استفده این لفظ مخالفند) هم بدون آنکه در پیش آمدن موضوع تقصیری داشته باشند مورد حمله و صدمه واقع شوند و از این بابت ممنون می شوم که اگر دوستان در مطالب خود تنها بنده ومطالب منعکس شده از جانب من را مد نظر و پاسخ خود قرار دهند
اما در خصوص مطالب عنوان شده بایدبه عرض دوستان برسانم که عزیزان من نمی خواهم با نوشتن و یا حداقل زیاد نوشتن کار خودم را توجیه بکنم زیرا که نه وقت و حوصله این کار را دارم ونه اعتقادی به توجیه دارم زیرا تعهدم به این است که بگویم و بشنوم و ازاین طریق به گفتگو ومفاهمه بر مبنای آن کمک کنم
در رابطه با آنچه که دوستان عنوان داشته اند باز به حرف اولم که تعریف علامه دهخدا از استاداست برمی گردم وعنوان می دارم که تمام درجه بندی ها و مرتبه آفرینی ها را قبول دارم با این تفاوت که

نویسنده: حسن اسدی

سه شنبه 9 آبان1391 ساعت: 11:6

نگاه من مفهومی عامه را دنبال می کند و آنچه دوستان در پی آنند دفاع از موضوع در حوزه مفهوم آکادمیک آن است ویا به عبارتی من می خواهم بگویم که برای تمیز بین آنکه تخصصی ندارد و آنکه توانسته مهارت هایی در حد برعهده گرفتن تعلیم دیگران بدست آورد باید حدود متعارفی در نظر گرفته شود برای فهم حسی موضوع مثالی را مطرح می کنم مثلا شما کلاس درس دوست بزرگوارم جناب امینی و یا اساتیدگرانقدر اکبری و یا رمضانی و... در نظر بگیرد خوب زمانی که این دوستان می خواهند با هنرآموزان خود ارتباط برقرار نمایند وبرای رفع مشکلات فنی آن مورد خطاب هنر آموز قراربگیرند این هنر آموز باید آنها را به نام صدا بزند و یا از الفاظی چونی (با عرض معذرت ای،اقا) ویا...استفاده کند ویا اینکه به رسم ادب و رعایت منزلت مدرس ایشان را استاد صدا بزند من که معتقدم باید از لفظ استاد استفاده کند زیرا که او می خواهد یاد بگیرد و این لفظ به نوعی او را وا می دارد که رعایت بسیاری از تفاوت ها و فاصله را بکند حال بیایید این مفهوم را به جمله دوستمان جناب صابر ببریم که فرمودهاند با این حساب می توان به آقای... هم استاد گفت من می خواهم از این دوست گرامیم بپرسم که عزیز خوب تفاوت محمدی والا و یا جناب اکبری که مدرس کلاس های همان دوستمان هستند چه مقدار است یعنی این دو بزرگوار در نزد شما همسان دوستمان احدی است خوب اگر تفاوتی دارند این تفاوت را در نزد عامه چگونه تفسیر می کنید و یا از چه کلمه ای برای تعیین تفاوت استفاده می کنید مطمئنم که نمی گویید عزیزمان احدی به آنها برابراست و یا با بی تفاوتی سری تکان نمی دهید ونمی گویید ای تفاوت هایی باهم دارند که اگراینگونه باشد شرکت جناب احدی در کلاس های استاد اکبری نامفهوم و عبث خواهد بود ویا حداقل ادامه حضور اینگونه خواهد بود.

نویسنده: حسن اسدی

سه شنبه 9 آبان1391 ساعت: 11:24

اما در پاسخ به محبت های جناب رزمجویی عنوان می دارم که دوست من اجماع در رابطه با مفاهیم وجود دارد و از برای همین است که با ارامش در خصوص موارد مطروحه بحث می کنیم اما در رابطه با گستره شمولیت مفاهیم اختلافاتی وجود دارد مثلا شما معتقدید که بایدمفاهیم در محدوده اکادمیک مورد نظر و بررسی باشد و من چون دردم درد جامعه وهدایت مردم به سوی دریافت تفاوت ها و ادای احترام به دارندگان فضل برای پرانگیزه ماندن آنها برای کار بیشتر است اعتقادم به این است که در حوزه کلامی به بحث بپردازیم ولی در زمانی که موضوع مصداقی و مربوط به صحن علنی جامعه می شود زیاد سخت گیری نکنیم زیرا آنکه می داند وتخصصی در تمیز تفاوت ها دارد مسلم است که تفاوت بین استاد هوشنگ ظریف و محمدی والا را تشخیص می دهد و می داند که این دو دریک ترازو نمی گنجند اما آنجا که بنا بر تعیین جایگاه و اختصاص حرمت به زحمت کشان است باید متواضع و بخشنده باشیم واجازه بدهیم که ملاطفت اجتماعی این امکان را فراهم آوردکه در ابهر ما هم تفاوت بین کوچک وبزرگ و متخصص و بی هنر مشخص گردد و مسلم است که اگر چنین همتی به خرج دهیم کم کم زمینه و بستری ایجادمی شود که در لوای آن اساتید فن فراوانی تربیت می شوند که می توانند تمرکز توجه ونظر ساکنان دیگر مناطق را به سوی شهر ما برگرداند و از این منظر ما ها هم عددی به حساب می آییم مثلا شما اگر به آنچه که دوست بزرگوارم حمید خان عابدینی به رشته تحریر در آوردند نگاه کنید ملاحظه خواهیدنمود که در همان نوشته الفاظی در خصوص من بکاررفته بودکه می توانست بسیار برانگیزاننده و بد باشد و اساسا راه هر ارتباطی را بربندد اما من که دوست دارم افرادی چون حمید عابدینی بتوانندتمرین مناسبی در حوزه قلم و ابراز نظر داشته باشند همه آنها را تحمل نمودم وبه ادامه این بحث پرداختم تا در جریان آن چندین بار تعریف استادرا تکرار کنیم وجندین بار درجه بندی های متفاوتی از استاددر فرهنگ هنر را ملاحظه بنماییم آیا این تحمل به فهم ما نیفزود و اگر ادامه یابد افزونتر نخواهد ساخت بیاییدکمی تحمل و بخشندگی خود را افزون سازیم تا از رخوت وخمودگی که بلای جان حوزه های فرهنگی شهر ما شده رهایی یابیم